Νέες καταγγελίες για το γηροκομείο – «κολαστήριο» στα Χανιά: Άφησαν γυναίκα να αιμορραγεί 3 μέρες ώσπου πέθανε!

Μορφή χιονοστιβάδας έχουν οι αποκαλύψεις για τις τραγικές συνθήκες που επικρατούσαν στο γηροκομείο των Χανιών και τα μαρτύρια και τις κακουχίες που βίωναν οι ηλικιωμένοι τρόφιμοι, με πολλούς εξ αυτών να καταλήγουν.

Χαρακτηριστικές είναι οι περιγραφές του γιου μιας ηλικιωμένης γυναίκας, η οποία όταν μπήκε στο γηροκομείο, περπατούσε κανονικά, ωστόσο λίγους μήνες μετά και χωρίς να υπάρχει επικοινωνία μαζί της στο ενδιάμεσο «έμεινε αβοήθητη με αιμορραγία για 3 μέρες μέχρι που πέθανε».

«Η μητέρα μου όταν μπήκε εκεί μέσα περπατούσε κανονικά και τέσσερις μήνες μετά βρέθηκε δεμένη με καταστολές, την ξεκάνανε και εκείνη και τους υπόλοιπους ηλικιωμένους» είπε στο neakriti ο κ. Χουρδάκης.

Τα παιδιά της άτυχης γυναίκας δεν είχαν επικοινωνήσει μαζί της για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, έχοντας έτσι άγνοια για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσε η μητέρα τους: «Από την στιγμή που ξεκίνησε η καραντίνα δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε. Το τραγικό της όλης ιστορίας είναι ότι μας κοροϊδεύαν. Μου έλεγαν ότι η μητέρα μου έχει ουρολοίμωξη!», ότι ανέλαβε ο γιατρός και άλλα.

«Την άφησαν αβοήθητη με αιμορραγία για 3 μέρες μέχρι που πέθανε»

Η μητέρα του κ. Χουρδάκη είχε ένα σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι, όπως αναφέρουν μάρτυρες, δεν είχε όμως την κατάλληλη περίθαλψη και βοήθεια. Της έδεσαν έναν επίδεσμο στο κεφάλι, έχασε τις αισθήσεις της, και μετά από τρεις ημέρες αβοήθητη, με αιμοραγία, έφυγε.

«Μετά από το θάνατό της, όταν πήγε ο αδερφός μου, δεν τον άφησαν να την δει, μέχρι να την ντύσουν. Αυτό που διαπίστωσα εγώ, κατά την κηδεία, όταν αφαιρέθηκαν τα λουλούδια από πάνω της, είδα τις μελανιές και τους επιδέσμους στα χέρια της».

«Μετά της καταθέσεις των μαρτύρων καταλάβαμε ότι η μητέρα μου, ενώ ήταν δεμένη έπεσε από το κρεβάτι και χτύπησε το κεφάλι της και την άφησαν χωρίς καμία περίθαλψη!». Παρόλο που μάρτυρας ανέφερε ότι η σχισμή ήταν μεγάλη και αιμορραγούσε, οι υπεύθυνοι την άφησαν με ένα απλό επίδεσμό, ώσπου τρεις μέρες αφού είχα χάσει τις αισθήσεις της πέθανε. «Μας μιλούσαν στο τηλέφωνο και μας έλεγαν πως όλα είναι καλά!», αναφέρει φανερά εκνευρισμένος ο γιος της αδικοχαμένης γυναίκας.

Συγκλονιστική μαρτυρία 76χρονου: «Με έδεναν σε αναπηρικό καρότσι χωρίς λόγο»

Εφιαλτικές εμπειρίες που σημάδεψαν τα γηρατειά του, βίαιες συμπεριφορές σε βάρος του ίδιου και άλλων ηλικιωμένων και καταστάσεις που δεν τις χωρά ανθρώπινος νους, περιγράφει ένας 76χρονος, πρώην φιλοξενούμενος της μονάδας φροντίδας ηλικιωμένων στα Χανιά.

Ο κ. Χρήστος Δερμιτζάκης και η σύζυγος του Ελένη, μίλησαν για υποσιτισμό, βασανιστήρια, άθλιες συνθήκες υγιεινής, για φέρετρα στο υπόγειο, γέροντες και γερόντισσες που καλούσαν απεγνωσμένα σε βοήθεια. Οι περιγραφές τους, είναι γροθιά στο στομάχι. «Νεκροταφείο» αποκαλούσαν οι ίδιοι το γηροκομείο στο οποίο είχαν την ατυχία να μπουν, ως φιλοξενούμενος ο πρώτος και ως επισκέπτρια η δεύτερη.

«Ξύλο, έτρωγα πολύ ξύλο. Στον πισινό. Πονούσα και φώναζα. Μου έκαναν ενέσεις χωρίς λόγο. Με χτυπούσαν αλύπητα» είπε στο neakriti ο κ. Χρήστος Δερμιτζάκης.

Είχε την ατυχία να μπει προσωρινά, ευτυχώς, στη δομή, λόγω προβλήματος υγείας της συζύγου του που έπρεπε να υποβληθεί σε εγχείριση σε νοσοκομείο του Ηρακλείου. Τα παιδιά του, εργαζόμενα, με βαρύ πρόγραμμα, ήταν δύσκολο να τον κρατήσουν κοντά τους για φροντίδα κι έτσι αποφάσισαν από κοινού να φιλοξενηθεί στην εν λόγω μονάδα. Κατέβαλαν όλη τη σύνταξη του 76χρονου, συνολικά 800 ευρώ, ενώ πλήρωναν από την τσέπη τους και τα φάρμακα του, το κόστος των οποίων ανερχόταν στα περίπου διακόσια ευρώ.

Το σκηνικό του τρόμου δεν άργησε να αποκαλυφθεί.

Ο κ. Χρήστος κάθε τόσο τηλεφωνούσε στη σύζυγο του: «Ελένη, έλα να με πάρεις, γιατί θα πεθάνω εδώ μέσα. Ελένη, πάρε τους τηλέφωνο. Λερώθηκα και δεν έρχονται να με αλλάξουν. Υποσέντονα δεν είχαν. Κοιμόμουν πάνω σε χοντρό νάιλον σαν αυτό που σκεπάζουμε τα ξύλα της σόμπας».

Στις εκκλήσεις του συζύγου της, η κ. Ελένη Δερμιτζάκη όσο διάστημα προετοιμαζόταν για την επέμβαση, δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα. Τηλεφωνούσε όμως στη διεύθυνση της μονάδας και επέμενε να φροντίσουν τον άνθρωπο της. «Σε κάμποση ώρα με έπαιρνε πάλι. Ελένη με δέσανε. Ρωτούσα: Γιατί δέσατε τον άντρα μου; Μου απαντούσαν πως τον έδεναν για να μη γλιστρήσει από την καρέκλα».

Οι οδυνηρές μνήμες φέρνουν δάκρυα θλίψης και οργής για τα βασανιστήρια, την κακομεταχείριση, τον υποσιτισμό, τις άθλιες συνθήκες υγιεινής: «Δίπλα στην είσοδο με είχαν κάτσει και με είχαν δέσει για να μην κουνιέμαι. Στο χώρο που μας έκαναν μπάνιο, ήταν στοίβα οι πετσέτες από προηγούμενους ασθενείς, βρεγμένες. Λέω ρε παιδιά με αυτές θα σκουπιστώ; Αν σου αρέσει μου έλεγαν. Αν δε σου αρέσει τα παράπονα σου στη διευθύνουσα» είπε ο κ. Χρήστος που ξαπλωμένος σε ένα φωτεινό δωμάτιο του σπιτιού του πια, μέσα στη θαλπωρή, θυμάται τον εφιάλτη του.

Στα 76 του χρόνια όσα βίωσε το εφιαλτικό εκείνο τρίμηνο θα τον ακολουθούν για το υπόλοιπο της ζωής του: «Έτρωγα κρεμμύδια από την πείνα μου. Κι όταν τους έλεγα ότι πεινάω μου απαντούσαν «αυτά είναι ,δεν έχουμε άλλο». Για πρωινό μας έφερναν σκέτο τσάι ή γάλα και μας έπιανε κόψιμο. Τέτοια πείνα δεν είχα ζήσει ξανά» έλεγε ο κ. Χρήστος, χωρίς να προλαβαίνει τις σκέψεις του.

Μια μέρα που η σύζυγος του τον επισκέφθηκε, αφού πια είχε εγχειριστεί και πριν τον πάρει ξανά κοντά της, διαπίστωσε ιδίοις όμμασι την απάνθρωπη μεταχείριση, όχι μόνο προς τον άντρα της, αλλά προς όλους τους ηλικιωμένους.

Όπως είπε η κ. Ελένη: «Του έφεραν να φάει άθλιες φακές μέσα σε ένα μικρό μπολάκι σαν αυτό που ταΐζω τα γατιά και μισό αυγό! Όταν ρώτησα πού είναι το άλλο μισό αυγό, μου είπαν πως θα το δώσουν σε άλλο τρόφιμο. Ευτυχώς, βρέθηκε εκεί μέσα κάποιος που πουλούσε κουλούρια και τυρόπιτες και όταν του έδωσα να φάει έτρωγε σαν λιμαγμένος»!

Ο κύριος Χρήστος ήταν ενενήντα κιλά όταν μπήκε στη μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων. Όταν επέστρεψε στο σπίτι του, με μόλυνση από τις ακαθαρσίες, είχε μείνει πενήντα.