Είναι φυσιολογική η εφηβική ακμή; – Τι δείχνουν οι έρευνες

Η εφηβική ακμή δεν οδηγεί πάντα σε μία παθολογική κατάσταση. Ενδέχεται να είναι μία φυσιολογική προσωρινή, φλεγμονώδης κατάσταση που προκύπτει όταν το δέρμα που ωριμάζει, εκτίθεται σε νέα μικρόβια και σε αυξημένη παραγωγή σμήγματος, σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύθηκε στο Trends in Immunology.

Οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι το καινοτόμο πλαίσιο που προτείνουν θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέες θεραπείες που θα εστιάζουν στην προώθηση των μηχανισμών που αποκαθιστούν την ομοιόσταση ανάμεσα στο δέρμα του προσώπου και το μικροβιακό και χημικό περιβάλλον του.

«Το κυριότερο μήνυμα είναι πως παρότι η ακμή θεωρείται μία νόσος που συνοδεύεται από παθολογικές διαδικασίες, εμείς προτείνουμε ότι η ακμή είναι μία αναπόφευκτη φλεγμονή που επιταχύνεται από φυσιολογικές αλλαγές στο σμηγματογόνο δέρμα κατά την εφηβεία», δηλώνει η πρώτη συγγραφέας της μελέτης Δρ. Andrea Szegedi από το Πανεπιστήμιο του Ντεμπρετσέν στην Ουγγαρία.

Στο άρθρο της η Δρ. Szegedi και οι συνεργάτες της προτείνουν μία νέα θεωρία που εξηγεί τους λόγους που εμφανίζεται η ακμή σε συγκεκριμένες ηλικίες και με συγκεκριμένη πορεία. Με βάση ανοσολογικά και δερματολογικά δεδομένα υποθέτουν ότι οι ξαφνικές αλλαγές στη σύνθεση του μικροβιώματος κατά την εφηβεία, σε συνδυασμό με την αυξημένη παραγωγή σμήγματος ενδέχεται να επιφέρει φλεγμονώδη απόκριση που αντικαθιστά προηγούμενη ομοιοστατική αλληλεπίδραση ξενιστή-μικροβίων, συνεπώς οδηγεί σε εκδήλωση της ακμής.

«Η υπόθεσή μας ότι η ακμή αναπτύσσεται φυσικά, με το καθεστώς της εφήμερης φλεγμονής, αντί για μία παθολογική νόσο του δέρματος, προκαλεί τις παραδοσιακές απόψεις. Αυτή η υπόθεση συμπεριλαμβάνει πρόσφατα επιστημονικά δεδομένα και ενδέχεται να εξηγεί ειδικά κλινικά χαρακτηριστικά της ακμής», προσθέτει η Δρ. Szegedi.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα δεδομένα συσχετισμού στο γονιδίωμα σε εφήβους με σοβαρή ακμή υποδηλώνουν ότι οι πολυμορφισμοί στα φλεγμονώδη γονίδια και τα γονίδια που παίζουν ρόλο στην έναρξη της ανεκτικότητας συνδέονται με την εκδήλωση της νόσου. Ωστόσο, ένας περιορισμός του πλαισίου τους είναι ότι ισχύει μόνο για την ακμή στην εφηβεία, όχι στην παιδική ηλικία ή την ενηλικίωση.

Οι συγγραφείς προτείνουν πως, η μελλοντική έρευνα πρέπει να επικεντρωθεί στον εντοπισμό του τρόπου με τον οποίο η ακμή διαλύεται αυθόρμητα, για παράδειγμα, μέσω της μειωμένης παραγωγής σμήγματος, των αλλαγών στα στελέχη C. acnes, της ρύθμισης του ανοσοποιητικού συστήματος του δέρματος ή της βελτιωμένης ακεραιότητας του δερματικού φραγμού. «Είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτή η έρευνα θα είναι εξαιρετικά χρήσιμη για την ανάπτυξη νέων και καινοτόμων θεραπειών για την ακμή. Επιπλέον, οι μηχανισμοί που ξεκινούν, ενισχύουν, επιλύουν ή διαιωνίζουν την ακμή μπορεί να έχουν κοινά μονοπάτια με ασθένειες που αναπτύσσονται σε άλλα συστήματα οργάνων και οι γνώσεις που αποκτώνται σε ευρύτερη κλίμακα σε αυτό το μέτωπο μπορούν να βοηθήσουν στην καλύτερη κατανόηση μιας ποικιλίας παθολογικών καταστάσεων».