Άρθρο: Ατομική και κυβερνητική ευθύνη για την πανδημία

Η παγκόσμια απειλή εξαιτίας του νέου κορωνοϊού, ασχέτως από τα σκοτεινά σημεία της ή τις υπερβολές στην αντιμετώπισή της, θέματα τα οποία θα πρέπει να εξετασθούν εν ευθέτω χρόνο, ανέδειξε με τον πιο δραματικό και ταυτόχρονα πανηγυρικό τρόπο την καθοριστική σπουδαιότητα των εθνικών δομών και την αποφασιστική σημασία της συνοριακής ασφάλειας των κρατών.

Όσο η πανδημία εξαπλωνόταν στον πλανήτη ξυπνούσε το αρχέγονο ένστικτο αυτοσυντήρησης των λαών όπως αυτοί είναι διαρθρωμένοι σε εθνικές και κρατικές οντότητες ακόμα και κυβερνήσεων που μέχρι πρότινος ήταν μπροστάρηδες της παγκοσμιοποίησης και των ανοιχτών συνόρων.

Κανένας πολυεθνικός όμιλος, κανένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα, καμία «αγορά», καμία υπερεθνική ελίτ δεν είχε τη δυνατότητα, την ικανότητα και τη νομιμοποίηση να ηγηθεί μιας ενιαίας στρατηγικής αντιμετώπισης – εφαρμόσιμης και αποτελεσματικής – για κάθε ξεχωριστή κοινωνική οντότητα.

Τρεις είναι σε γενικές γραμμές οι στρατηγικές που είναι σε εξέλιξη από τα διάφορα κράτη για την αντιμετώπιση της πανδημίας:

– Η στρατηγική της λήψης περιορισμένων μέτρων για τον μετριασμό της διασποράς (Αγγλία, ΗΠΑ, Ολλανδία, Σουηδία κλπ).

– Η στρατηγική των συνεχών και επαναλαμβανόμενων test, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, σε αντιπροσωπευτικά δείγματα του πληθυσμού και η λήψη μέτρων ανάλογα με τον επιπολασμό (εξάπλωση στην κοινωνία) της νόσου. Το σύνθημα αυτής της στρατηγικής είναι: «εξετάσεις», «εξετάσεις», «εξετάσεις». Εφαρμόστηκε με μεγάλη επιτυχία στις χώρες της ΝΑ Ασίας, στην Ισλανδία και στη πόλη του Βο της Β. Ιταλίας. Επίσης εφαρμόζεται στην Γερμανία στην οποία το ποσοστό θνητότητας, για την ώρα, είναι κάτω της μονάδας.

– Η στρατηγική της «τυφλής καραντίνας» και των αυστηρών περιοριστικών μέτρων όλου του πληθυσμού, μολυσμένου και μη, που εφαρμόζεται σε μια σειρά χωρών μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Αντικειμενικός στόχος και των τριών στρατηγικών, που διαφέρουν όμως στη μεθοδολογία, είναι η επίτευξη ανοσίας στην κοινωνία «ανοσία αγέλης» η οποία θα θωρακίσει τελικά τον πληθυσμό.

Ο ιδανικός τρόπος απόκτησης «ανοσίας αγέλης» είναι ο εμβολιασμός ενώ η έκθεση του πληθυσμού στον ιό είναι ένας ακραίος τρόπος με πιθανότερο αποτέλεσμα τους πολλούς θανάτους σε μικρό χρονικό διάστημα.

Η επιλογή της στρατηγικής και της τακτικής κάθε χώρας είναι συνάρτηση παραμέτρων όπως: α) Του χρόνου που η κάθε χώρα συνειδητοποίησε τη σοβαρότητα της πανδημίας. β) Του χρόνου που ήταν διατεθειμένη να «αγοράσει» ώστε να ελαχιστοποιήσει τις συνέπειες στην οικονομία της. γ) Της κατάστασης των δομών υγείας που διαθέτει.

Στη χώρα μας, η στρατηγική της «τυφλής καραντίνας» έχει τη μορφή της στρατηγικής της «ατομικής ευθύνης» όπως αυτή αποτυπώθηκε στο πρώτο διάγγελμα του πρωθυπουργού.

Είναι η νέα εκδοχή της λογικής του «μαζί τα φάγαμε». Αν κάτι στραβώσει, την ευθύνη θα την έχει ο λαός που δεν τήρησε τα μέτρα, ενώ αν όλα πάνε καλά η κυβέρνηση θα πιστωθεί το αποτέλεσμα. Επιπλέον είναι η στρατηγική που προτιμά να μη χρησιμοποιεί όλα τα μέσα που της παρέχει η επιστήμη και αυτό είναι, απορίας άξιον.

Όλο το βάρος της άμυνας απέναντι στον «αόρατο εχθρό», όπως σωστά τον χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός, τη φέρει το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ). Ένα σύστημα υγείας, που ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης όμως, πιστός στο νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο και υπάκουος στις προσταγές των δανειστών, φρόντισε να διαλύσει. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του, ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, στις 25 Φεβρουαρίου του 2014: «7.900 εργαζόμενοι στον ΕΟΠΥΥ ετέθησαν σε καθεστώς διαθεσιμότητας». Είναι ο ίδιος επίσης που πάγωσε τις προσλήψεις γιατρών αμέσως μετά τις εκλογές.

Τα παπαγαλάκια της σημερινής κυβέρνησης, από το Μάη του 2019, ζητούσαν μανιωδώς, όχι μόνο να «κλείσουν τα κρατικά νοσοκομεία γιατί μολύνουν» αλλά και να «γκρεμιστούν».

Δεν χρειάζεται να μακρηγορήσουμε αναφερόμενοι στην αποσάθρωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας που επέβαλαν οι δανειστές στη χώρα δια μέσου όλων των κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας προς υγείαν και ευζωΐαν των ιδιωτικών θεραπευτηρίων. Είναι τοις πάσι γνωστόν.

Σήμερα το ΕΣΥ, ακόμα και ξεχαρβαλωμένο, δίνει μια γερή γροθιά στο στομάχι του νεοφιλελευθερισμού και εξαναγκάζει την πολιτική συμμορία που τον εκπροσωπεί, να καλεί υποκριτικά τον κόσμο να χειροκροτήσει τους γιατρούς και όλο το προσωπικό, που μέχρι χθες έδιωχνε και εξανάγκαζε να μεταναστεύσει και να στελεχώσει εξωχώριες δομές υγείας.

Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι έχει σπείρει ανέμους στο ΕΣΥ και ότι σε ενδεχόμενη εξάπλωση του ιού θα θερίσει θύελλες. Προσπαθεί πάση θυσία να αποποιηθεί τη συλλογική πολιτική ευθύνη της και έχει προετοιμάσει την κοινή γνώμη να αποδεχτεί τη φιλοσοφία της «ατομικής ευθύνης» στην, απευκταία για όλους μας, περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά και καταρρεύσει το, εξαιτίας της, αποδυναμωμένο σύστημα υγείας.

Γιατί ένα ισχυρό σύστημα υγείας θα δημιουργούσε την αυτοπεποίθηση στην οποιαδήποτε κυβέρνηση να ασκήσει επιθετική στρατηγική απέναντι στον ιό. Να βρίσκεται «μπροστά από τον ιό» όπως λένε οι ειδικοί. Είναι η στρατηγική των επαναλαμβανόμενων δειγματοληψιών που προαναφέραμε και η οποία αποδείχτηκε στη πράξη αποτελεσματική στα κράτη που εφαρμόστηκε.

Η επιστημονική προσέγγιση επιβάλλει τη διενέργεια μαζικών test ιχνηλάτησης του ιού στο γενικό πληθυσμό, όπως αναφέρουν 200 γιατροί του ΕΣΥ και όπως συστήνει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.

Τα ερωτήματα που γεννιόνται από την ακολουθούμενη στρατηγική είναι:

α) Αφού δε γίνονται δειγματοληψίες και δε γνωρίζουμε την εξέλιξη των κρουσμάτων πώς κρίνεται η αποτελεσματικότητα των μέτρων που παίρνονται;

β) Πόσο θα κρατήσει η καραντίνα στα τυφλά και πόσο αποτελεσματική είναι;

γ) Τι συνέπειες έχει στη ψυχολογία των ανθρώπων και στην οικονομία ένας εγκλεισμός που δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει;

Η στρατηγική όμως των «επαναλαμβανόμενων ελέγχων» τοποθετεί σε δεύτερο πλάνο την ατομική ευθύνη και φέρνει στο προσκήνιο την κυβερνητική ευθύνη. Πότε όμως το ετερόφωτο και ετεροπροσδιορισμένο πολιτικό σύστημα της χώρας μας στάθηκε προ των ευθυνών του; Μήπως απέναντι στον άλλο «αόρατο εχθρό», αυτόν των «αγορών»; Μήπως στα μνημόνια, στο PSI, στο Μακεδονικό, στο μεταναστευτικό;

Η κυβέρνηση επέλεξε τη στρατηγική της «ατομικής ευθύνης» και του εγκλεισμού, όχι για να μην υπάρξουν κρούσματα, αυτά θα υπάρξουν, αλλά για να εξελιχθούν σε βάθος χρόνου ώστε να μη «στομώσει» το σύστημα υγείας. Ακόμα όμως και την τελευταία στιγμή θα μπορούσε να δημιουργήσει τις κατάλληλες για την περίσταση δομές. Τα λεφτά όμως, που υπάρχουν στα ταμεία του κράτους, προορίζονται για τους δανειστές.

Με δεδομένη την εξελισσόμενη οικονομική κατάρρευση, τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν την επόμενη μέρα θα είναι πρωτόγνωρα. Το ερώτημα είναι, θα περιμένουμε τη λύση από τις υπερεθνικές ελίτ, από τις «αγορές» και απ’ αυτούς που μας δέσμευαν παράνομα το υγειονομικό υλικό ή θα τη βρούμε μόνοι μας ως λαός και ως έθνος;

Υ.Γ. Αφού ο Covid-19 είναι ασθένεια του αναπνευστικού συστήματος και ο ιός εισέρχεται στον ανθρώπινο οργανισμό, όχι από το δέρμα, αλλά από τη μύτη, το στόμα και τα μάτια η κυβέρνηση πριν αρχίσει να μοιράζει πρόστιμα θα έπρεπε να φροντίσει να μοιράσει, καλής ποιότητας, μάσκες.

Βέβαια ο ιός μπορεί να μεταδοθεί από αντικείμενα και επιφάνειες που θα ακουμπήσουμε και στη συνέχεια θα φέρουμε τα χέρια μας στο πρόσωπο. Αλλά αυτός ο κίνδυνος δεν αποφεύγεται, με τους σημερινούς περιορισμούς, αφού οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να ψωνίζουν και να φέρνουν τα τρόφιμα και τα’ άλλα είδη που αγοράζουν στο σπίτι τους. Γιατί δεν υποβάλλονται σε test οι εργαζόμενοι στις λειτουργούσες επιχειρήσεις και ιδιαίτερα στα καταστήματα τροφίμων;