Μέλος της επιτροπής λοιμωξιολόγων διαχωρίζει την θέση του: «Η κυβέρνηση αποφασίζει – Εμείς γιατί να έχουμε ασυλία;»

Ο καθηγητής και μέλος της Επιτροπής λοιμωξιολόγων δήλωσε πως είναι αντίθετος με τη διάταξη για το ακαταδίωκτο στα μέλη της Επιτροπής των ειδικών για τον κορωνοϊό.

Φαίνεται ότι τελικά δεν είναι όλοι στην επιτροπή έτοιμοι να λάβουν “την προστασία” που η κυβέρνηση θέλει να δώσει καθώς θέτει στην σωστή βάση το ζήτημα. Ποιος ο λόγος της προστασίας των επιστημόνων εφόσον τα ΦΕΚ τα υπογράφουν οι κυβερνώντες παρά μόνο ένας να “πετάνε το μπαλάκι” για πολιτικούς και ψηφοθηρικούς λόγους.

Εν μέσω πανδημίας δηλαδή αυτό είναι το μεγάλο τους τους πρόβλημα;

Μάλιστα όπως αναφέρουν διάφορα και νομικοί η τροπολογία του Γιώργου Γεραπετρίτη για το ακαταδίωκτο των λοιμοξιολόγων αγνοεί ακόμη και τη νομολογία του Αρείου Πάγου!

Αντίθετος στη διάταξη για το ακαταδίωκτο στα μέλη της Επιτροπής των ειδικών για τον κορωνοϊό δήλωσε ο καθηγητής της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας και μέλος της επιτροπής του υπουργείου Υγειας Τάκης Παναγιωτόπουλος.

Όπως είπε μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό η επιτροπή «είναι μία γνωμοδοτική επιτροπή, δεν έχει ρόλο διοικητικών ή άλλων αποφάσεων».

«Αισθάνομαι ότι με θίγει. Όχι, δε θέλω ακαταδίωκτο […] Καταλαβαίνω το επιχείρημα αλλά νομίζω ότι είναι ασθενικό γιατί η επιτροπή είναι γνωμοδοτική. Άλλο αν στη δημόσια συζήτηση αυτό έχει πολλές φορές μπερδευτεί. Η επιτροπή δεν αποφασίζει» λέει ο καθηγητής.

Στο πλαίσιο αυτό, προσθέτει ότι η επιτροπή λέει τη γνώμη της για κάποια μέτρα που προτείνονται και «η κυβέρνηση αποφασίζει».

Τονίζει επίσης πως την εκάστοτε ευθύνη την έχει κάθε υπουργός που μετέχει στην κυβέρνηση.

«Με ενοχλεί βαθύτατα σε αυτήν την πολύ μεγάλη κρίση που περνά όλος ο κόσμος και η χώρα μας μεταξύ άλλων, να κυριαρχεί το πως θέλει να εμφανίζεται κανένας στην εκλογική του πελατεία».

Όσον αφορά τη δημοσίευση των πρακτικών από τις συνεδριάσεις της επιτροπής ο κ. Παναγιωτόπουλος ισχυρίστηκε ότι πρόκειται για ένα «μεγάλο θέμα» στο οποίο όπως αναφέρει έχουμε μία «χρόνια έλλειψη» στη χώρα μας: «Ο τρόπος λειτουργίας των γνωμοδοτικών επιτροπών είναι κάτι που δεν έχει εμπεδωθεί. Από την αρχή έπρεπε να είναι επ’ ακριβώς γνωστό ποιος είναι ο ρόλος της επιτροπής, τι τύπου πρακτικά κρατούνται».

«Δεν είμαι καθόλου υπέρ του τύπου των πρακτικών “ο α είπε αυτό και ο β είπε εκείνο” που οδηγούν σε αναζήτηση χωρίς ουσία διαφοροποιήσεων κλπ. Το σημαντικό είναι να καταγράφεται τι γνωμοδότησε η επιτροπή, σε χαμηλούς τόνους χωρίς δραματοποίηση. Έτσι γίνεται και στο εξωτερικό» τονίζει ο καθηγητής.

Παράλληλα, σημειώνει ότι οι επιτροπές σε πολλές περιπτώσεις «λαμβάνουν αποφάσεις που έχουν σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις» και στο πλαίσιο αυτό «οφείλει η κοινωνία να γνωρίζει αν κάποιο από τα μέλη ενδέχεται να ωφεληθεί από τη μία ή την άλλη απόφαση».

Καταληκτικά σε ότι αφορά την επιδημιολογική κατάσταση της χώρας ο κ. Παναγιωτόπουλος εκτίμησε ότι «υπάρχει μία τάση σταθεροποίησης και μείωσης, όχι ομότιμα σε όλη τη χώρα» αναφερόμενος στα κρούσματα.

Ζήτημα αντισυνταγματικότητας;

Θυμίζουμε ότι η «ντροπολογία» για το ακαταδίωκτο των μελών της επιτροπής λοιμοξιολόγων που εμπνεύσθηκε και συνέταξε ο κ.Γιώργος Γεραπετρίτης έγινε με τρόπο ώστε να μην περάσει από την Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής. Διότι αν πέρναγε, η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής θα έθετε μείζον ζήτημα αντισυνταγματικότητας.

Αυτό προκύπτει από το ότι το ακαταδίωκτο είναι τόσο γενικό και αόριστο, ώστε φαίνεται να αγνοεί την ίδια τη νομολογία του Αρείου Πάγου.

Με το βούλευμά του 1221/2014 το Συμβούλιο του Αρείου Πάγου -με εισηγήτρια μάλιστα την σημερινή Πρόεδρο του Αρείου Πάγου κ. Α. Αλειφεροπούλου- είχε εκφράσει εντονότατες αντιρρήσεις για την συνταγματικότητα τέτοιων γενικών ρυθμίσεων περί ακαταδιώκτου για κάθε είδους δημόσιους λειτουργούς. Και οι αντιρρήσεις αυτές, κατά το κείμενο του βουλεύματος του Αρείου Πάγου 1221/2014, στηρίζονται στο ότι με τέτοιες ευνοϊκές ρυθμίσεις επέρχεται αδικαιολόγητη ευνοϊκή μεταχείριση υπέρ συγκεκριμένων, και μόνο, δημόσιων λειτουργών και, αντιθέτως, μη εφαρμογή τους έναντι άλλων.

Και το βούλευμα του Αρείου Πάγου 1221/2014 καταλήγει ότι μια τέτοια ευνοϊκή μεταχείριση υπέρ ορισμένων παραβιάζει ευθέως την αρχή της ισότητας του άρθρου 4 παρ. 1 του Συντάγματος. Κάτι που γίνεται ακόμη πιο αντισυνταγματικό, αν η ευνοϊκή αυτή ρύθμιση εφαρμοσθεί αναδρομικώς, όπως προβλέπει το άρθρο 2 του Ποινικού Κώδικα για τις ρυθμίσεις που επιφυλάσσουν ευνοϊκότερη ποινική μεταχείριση.