Διαβήτης τύπου 1: Έρχεται το τέλος των ενέσεων ινσουλίνης; – Ένα χάπι ίσως να τις αντικαταστήσει σύντομα

Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της British Columbia (UBC) αναπτύσσουν ένα νέο χάπι ινσουλίνης που, εάν είναι επιτυχές, θα μπορούσε να διευκολύνει τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 να πάρουν το φάρμακό τους.

“Αυτά τα συναρπαστικά αποτελέσματα δείχνουν ότι βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο για την ανάπτυξη ενός σκευάσματος ινσουλίνης, που δεν θα χρειάζεται πλέον να εγχέεται με ένεση πριν από κάθε γεύμα, βελτιώνοντας την ποιότητα ζωής, καθώς και την ψυχική υγεία, περισσότερων από εννέα εκατομμυρίων διαβητικών τύπου 1 τον κόσμο”, λέει ο δρ. Anubhav Pratap-Singh, ανώτερος συγγραφέας της μελέτης και ερευνητής στο UBC.

Ο δρ. Pratap-Singh και η ομάδα του χρησιμοποιούν αρουραίους, για να δουν πώς το σώμα απορροφά την ινσουλίνη από το νέο χάπι σε σύγκριση με την ενέσιμη μορφή.

Η αναζήτηση για χάπι ινσουλίνης είναι προσωπική υπόθεση για τον ίδιο. Ο πατέρας του, δρ. Pratap-Singh ήταν διαβητικός και χρειαζόταν να κάνει ένεση ινσουλίνης τρεις έως τέσσερις φορές την ημέρα για να παραμείνει στη ζωή για άλλα 15 χρόνια.

Η αλλαγή του τρόπου με τον οποίο η ινσουλίνη εισέρχεται στην κυκλοφορία του αίματος μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής ενός διαβητικού ατόμου.

Οι ενέσεις δεν είναι ευχάριστες, ούτε βολικές, ειδικά όταν κάποιος είναι έξω για δείπνο ή σε άλλο δημόσιο χώρο. Αν και οι επιστήμονες έχουν ασχοληθεί με την ιδέα ενός χαπιού ινσουλίνης, η κύρια ανησυχία είναι πόσο καλά απορροφά το σώμα την ινσουλίνη σε σύγκριση με τις παραδοσιακές ενέσεις.

Το νέο χάπι ινσουλίνης διαλύεται στο στόμα και δεν καταπίνεται

Στην τρέχουσα μελέτη, οι ερευνητές επινόησαν μια λύση για τη βελτίωση της απορρόφησης. Αντί ένα άτομο να καταπιεί απευθείας το χάπι, αφήνει το δισκίο να διαλυθεί μεταξύ των ούλων και του μάγουλου.

Η διάλυση επιτρέπει στην ινσουλίνη να εισέλθει στη λεπτή μεμβράνη που βρίσκεται στην επένδυση του εσωτερικού μάγουλου και στο πίσω μέρος των χειλιών.

“Για την ενέσιμη ινσουλίνη, χρειαζόμαστε συνήθως 100iu ανά δόση. Άλλα χάπια που πηγαίνουν απευθείας στο στομάχι μπορεί να χρειάζονται 500iu ινσουλίνης, η οποία ως επί το πλείστον σπαταλάται. Αυτό είναι ένα σημαντικό πρόβλημα που προσπαθούμε να επιλύσουμε”, εξηγεί ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, Yigong Guo.

Τα χάπια ινσουλίνης, που καταπίνονται, έχουν αργό ρυθμό απορρόφησης, με την ινσουλίνη να απελευθερώνεται σε διάστημα δύο έως τεσσάρων ωρών.

Για μέτρο σύγκρισης, οι ενέσεις απελευθερώνουν πλήρως την ινσουλίνη μέσα σε 30 λεπτά έως δύο ώρες. Δεδομένου ότι η ινσουλίνη παρακάμπτει την απορρόφηση και τον μεταβολισμό στο στομάχι, ολόκληρη η ποσότητα ινσουλίνης θεωρητικά θα έβρισκε το δρόμο προς το ήπαρ με τη νέα διαδικασία.

“Παρόμοια με την έγχυση ινσουλίνης ταχείας δράσης, το νέο χάπι ινσουλίνης απορροφάται μετά από μισή ώρα και η δόση μπορεί να διαρκέσει περίπου δύο έως τέσσερις ώρες”, προσθέτει ένας άλλος συγγραφέας της μελέτης, ο δρ. Alberto Baldelli, ανώτερος συνεργάτης στο εργαστήριο του δρ. Pratap-Singh.

Ελπιδοφόρα αποτελέσματα από δοκιμές σε ζώα

Στην τρέχουσα μελέτη, οι αρουραίοι που έλαβαν το από του στόματος χάπι ινσουλίνης εμφάνισαν ρυθμό απορρόφησης σχεδόν 100%. Επίσης, η ινσουλίνη που απελευθερώθηκε ταξίδεψε απευθείας στο ήπαρ.

“Ακόμη και μετά από δύο ώρες, δεν βρήκαμε ινσουλίνη στο στομάχι των αρουραίων που εξετάσαμε. Ήταν όλη στο συκώτι τους και αυτός είναι ο ιδανικός στόχος για την ινσουλίνη. Είναι πραγματικά αυτό που θέλαμε να δούμε”, αναφέρει ο Guo.

Αν και το χάπι ινσουλίνης εξακολουθεί να περιμένει τις ανθρώπινες δοκιμές, τα ευρήματα αυτά αποτελούν ένα βήμα προόδου στη δημιουργία βιώσιμων, προσβάσιμων και οικονομικά αποδοτικών επιλογών θεραπείας. Ο δρ. Pratap-Singh σημειώνει ότι υπάρχουν “πολλά περιβαλλοντικά απόβλητα από τις βελόνες και πλαστικό από τις σύριγγες, που μπορεί να μην ανακυκλωθούν ποτέ και να πάνε σε χώρους υγειονομικής ταφής, κάτι που δεν θα ήταν πρόβλημα με ένα χάπι ινσουλίνης”.

Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο Scientific Reports.