Υγεία
Ως διαπυητική ιδρωταδενίτιδα, ορίζεται η κατάσταση που προκαλεί επώδυνα, επαναλαμβανόμενα σπυράκια/ερεθισμούς σε περιοχές του σώματός σας με ιδρωτοποιούς αδένες.
Δεν υπάρχει θεραπεία, αλλά η αντιμετώπιση μπορεί να βοηθήσει στη διαχείριση των συμπτωμάτων και στην πρόληψη νέων εξάρσεων.
Τι είδους δερματικές αναπτύξεις προκαλεί η διαπυητική ιδρωταδενίτιδα
- Οζίδια: Σκληροί “σβώλοι” κάτω από την επιφάνεια του δέρματος
- Αποστήματα: Θυλάκια με πύον που μπορεί να διαρρεύσει και να προκαλέσουν έντονη οσμή
- Φλεβοκομβικές δίοδοι: Κανάλια που σχηματίζονται μεταξύ των αποστημάτων και της επιφάνειας του δέρματος
Ποιος είναι πιο πιθανό να εμφανίσει πυώδη ιδρωταδενίτιδα
Οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να εκδηλώσουν την πάθηση. Άλλοι παράγοντες κινδύνου είναι:
- Υπερβολική τριχοφυΐα (υπερτρίχωση)
- Οικογενειακό ιστορικό ιδρωταδενίτιδας
- Διακυμάνσεις στις ορμόνες του φύλου (οιστρογόνα και ανδρογόνα), που είναι συχνό μετά την εφηβεία και πριν από την εμμηνόπαυση
- Κάπνισμα
- Ευσαρκία
Είναι μεταδοτική η διαπυητική ιδρωταδενίτιδα;
Όχι, δεν είναι μεταδοτική, επειδή δεν έχει καμία σχέση με μόλυνση. Είναι μια αυτοφλεγμονώδης κατάσταση που επηρεάζει τους θύλακες των τριχών.
Τι προκαλεί την πυώδη ιδρωταδενίτιδα
Είναι μια αυτοφλεγμονώδης νόσος των τριχοθυλακίων. Αυτό σημαίνει ότι το σώμα σας επιτίθεται λανθασμένα στους θύλακες των τριχών σας, με αποτέλεσμα αποστήματα, χρόνια φλεγμονή και ουλές.
Η διαπυητική ιδρωταδενίτιδα οφείλεται σε ΣΜΝ;
Όχι, δεν είναι σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα (ΣΜΝ). Δεν είναι καθόλου μεταδοτική κατάσταση.
Η διαπυητική ιδρωταδενίτιδα οφείλεται σε κακή προσωπική υγιεινή;
Όχι, δεν είναι συνέπεια κακής υγιεινής.
Ποια είναι τα συμπτώματα της διαπυητικής ιδρωταδενίτιδας
Με την πάροδο του χρόνου οι ασθενείς αναπτύσσουν επώδυνους όζους, αποστήματα με πύον και ουλές. Οι γυναίκες μπορεί να εμφανίσουν εξάρσεις πριν από την περίοδό τους.
Πού δημιουργούνται τα πυώδη αποστήματα από ιδρωταδενίτιδα
Οι περιοχές που επηρεάζονται συνήθως περιλαμβάνουν:
- Μασχάλες
- Πρωκτός
- Οπίσθια
- Πτυχές δέρματος κάτω από τους μαστούς
- Γεννητικά όργανα και βουβωνική περιοχή
- Εσωτερικό των μηρών
- Αυχένας
- Μέση
Ποιες είναι οι συχνές επιπλοκές
Η μακροχρόνια και χωρίς αντιμετώπιση διαπυητική ιδρωταδενίτιδα αυξάνει τον κίνδυνο για:
- Αναιμία
- Κυτταρίτιδα
- Βλάβη στο λεμφικό σύστημα
- Συρίγγιο (μια μη φυσιολογική σύνδεση μεταξύ του δέρματος και του εντέρου ή της ουροδόχου κύστης)
- Ουλές
- Σήψη
- Καρκίνος του δέρματος (σπάνια παρενέργεια)
Πώς αντιμετωπίζεται η διαπυητική ιδρωταδενίτιδα
Εξαρτάται από τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων. Στα αρχικά στάδια, η αντιμετώπιση μπορεί να περιλαμβάνει:
Σχέδιο περιποίησης δέρματος
Ένας δερματολόγος μπορεί να συστήσει συγκεκριμένα προϊόντα περιποίησης δέρματος, όπως:
- Αντιδρωτικά, απαλά για το ευαίσθητο δέρμα
- Καθημερινό αντισηπτικό πλύσιμο για τον καθαρισμό των προσβεβλημένων περιοχών
- Ρετινοειδή, ουσίες που περιέχουν βιταμίνη Α και βοηθούν στην μείωση της φλεγμονής
Διαχείριση του πόνου
- Διατροφικές τεχνικές νου-σώματος και βελονισμού
- Κρύα ή ζεστά επιθέματα και κομπρέσες
- Κρέμα ή αλοιφή δέρματος με λιδοκαΐνη
- Παυσίπονα με ή χωρίς ιατρική συνταγή
Πρόσθετες ιατρικές θεραπείες
Άλλα φάρμακα που βοηθούν άτομα με την πυώδη ιδρωταδενίτιδα:
- Αδαλιμουμάμπη: Μια βιολογική θεραπεία που καταπραΰνει την απόκριση του ανοσοποιητικού συστήματος του σώματός σας. Αυτό μπορεί να ανακουφίσει τη φλεγμονή.
- Αντιβιοτικά: Δεν χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία μιας λοίμωξης. Αντίθετα, επιλέγονται για τη θεραπεία της φλεγμονής που προκαλεί την πάθηση. Για συνεχιζόμενη φλεγμονή, ο γιατρός σας μπορεί να συνταγογραφήσει ένα τρίμηνο πρόγραμμα αντιβιοτικών χαμηλής δόσης.
- Μετφορμίνη: Ένα φάρμακο για τον διαβήτη που μπορεί να μειώσει την ιδρωταδενίτιδα, ομαλοποιώντας τα επίπεδα ορμονών και μειώνοντας την αντίσταση στην ινσουλίνη.
- Αντισυλληπτικά χάπια: Ρυθμίζουν τις ορμονικές διακυμάνσεις και μπορούν να βοηθήσουν στην πρόληψη ή την μείωση της σοβαρότητας των προεμμηνορροϊκών εξάρσεων.
Υποχωρεί ποτέ η διαπυητική ιδρωταδενίτιδα;
Δεν υπάρχει θεραπεία για την πυώδη ιδρωταδενίτιδα. Είναι μια συνεχιζόμενη δερματική πάθηση με συμπτώματα που μπορεί “να έρχονται και να φεύγουν” για χρόνια.
Οι θεραπείες αφορούν τη διαχείριση των συμπτωμάτων. Αλλά εξακολουθεί να είναι πιθανές νέες εξάρσεις.
